کد مطلب:253998 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:256
باورمندان به رؤیت
اشاعره گروهی بودند كه می پنداشتند خداوند را در روز رستاخیز خواهند دید. حتی آنها بر این عقیده بودند كه خداوند با همین چشم مادی قابل دیدن است. شیعیان درباره این گروه به امام نامه نوشته و توضیح خواستند. امام در پاسخ نوشت:
«پایبندی به این نظریه به هیچ وجه جایز نیست. مگر نه این است كه باید بین چشم شما و شی ء انعكاسی صورت گیرد كه حامل نور باشد و دیدن صورت پذیرد؟ حال اگر انعكاسی و نوری در میان نباشد و این ارتباط برقرار نشود، چگونه امكان دیدن آن شی ء وجود دارد؟ در این نظریه اشتباهی بزرگ وجود دارد؛ زیرا بیننده چیزی را می تواند با چشم خود ببیند كه در جسم بودن، با خود او مساوی باشد و در صورت دیده شدن، هر دو بسان هم [جسم] خواهند بود و لازمه آن، جسم دانستن خداست؛ چرا كه علت ها با معلول های خود رابطه ای جدایی ناپذیر دارند». [1] .
بدین ترتیب، امام تفكر مخدوش و منحرف این گروه را نیز باطل اعلام كرد.
«پایبندی به این نظریه به هیچ وجه جایز نیست. مگر نه این است كه باید بین چشم شما و شی ء انعكاسی صورت گیرد كه حامل نور باشد و دیدن صورت پذیرد؟ حال اگر انعكاسی و نوری در میان نباشد و این ارتباط برقرار نشود، چگونه امكان دیدن آن شی ء وجود دارد؟ در این نظریه اشتباهی بزرگ وجود دارد؛ زیرا بیننده چیزی را می تواند با چشم خود ببیند كه در جسم بودن، با خود او مساوی باشد و در صورت دیده شدن، هر دو بسان هم [جسم] خواهند بود و لازمه آن، جسم دانستن خداست؛ چرا كه علت ها با معلول های خود رابطه ای جدایی ناپذیر دارند». [1] .
بدین ترتیب، امام تفكر مخدوش و منحرف این گروه را نیز باطل اعلام كرد.
[1] احمد بن علي بن ابي طالب الطبرسي، الاحتجاج، قم، انتشارات اسوه، چاپ دوم، 1416 ق، ج 2، ص 486.